Που θα πάει αυτή η βαλίτσα;

Μια ωραία πρωία αποφάσισα ότι θα αρχίσω να γράφω για τα ταξίδια που κάνω. Είπα να το πιάσω από την αρχή το πράμα και τι καλύτερο για αρχή από την αγορά της βαλίτσας που θα με συνοδεύει στα ταξίδια μου; Η κατάληξη, ωστόσο, αυτής της διαδρομής ήταν αναπάντεχη!

Την ημέρα εκείνη αποφάσισα, λοιπόν, να αγοράσω μια καινούργια βαλίτσα “καμπίνας”. Από αυτές που παίρνεις μαζί σου στην αίθουσα επιβίβασης και σου ζητάνε να τη δώσεις για να τη βάλουν με τις αποσκευές “χωρίς έξτρα χρέωση” γιατί η πτήση είναι γεμάτη. Αν ενδώσεις, δε, φλερτάρεις με το ενδεχόμενο να τη χάσουν, να την χαλάσουν ή απλά να καθυστερήσεις να την παραλάβεις στην κυλιόμενη ταινία των αποσκευών και να χάσεις το λεωφορείο σου. Την τελευταία φορά που μου είχε τύχει είχα παραλάβει τη βαλίτσα μου με παραβιασμένη και σπασμένη την κλειδαριά!

Πίσω σε εκείνη την ημέρα, όμως. Αναζητούσα για μέρες να βρω μια βαλίτσα στα γούστα μου, καθισμένος μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου. Είναι καταπληκτικό το πως η “ευκολία της αναζήτησης στο διαδίκτυο” είναι στην πραγματικότητα μια τόσο δύσκολη διαδικασία! Βρίσκεις τη βαλίτσα που θέλεις, αλλά δεν είναι διαθέσιμη. Περνάς από το κατάστημα να τη δεις -για να μην αγοράσεις γουρούνι στο σακί- αλλά “δεν την έχουμε σήμερα, μπορούμε να τη φέρουμε σε τρεις μέρες..” Πριν το καταλάβεις έχει περάσει μία εβδομάδα και βαλίτσα γιοκ!

Πριν τη “μεγάλη αποβλάκωση” της ευκολίας του διαδικτύου και του ΑΙ η απάντηση μάλλον ερχόταν φυσικά και αβασάνιστα: “πήγαινε εκεί που μαζεύονται οι ταξιδιώτες, στον Πειραιά. Εκεί θα βρεις μαζεμένα καταστήματα που πουλάνε βαλίτσες και σακίδια.” Έτσι και έγινε. Ξεκίνησα για τη Ναυαρίνου, παράλληλη της Ακτής Ποσειδώνος.

Η οδός Ναυαρίνου τέμνεται κάθετα από την οδό Γ. Κασιμάτη και είναι παράλληλη της Κέκροπος. Στη συμβολή αυτών των δύο οδών βρίσκεται ένα νεοκλασσικό κτίριο, το οποίο έγινε παρανάλωμα σε πυρκαγιά που ξέσπασε στις 07:10, 7 Οκτωβρίου 2024. Διαβάζουμε από το blog του MLP:

Η παλαιότερη διαθέσιμη φωτογραφική καταγραφή του εν λόγω ακινήτου[..] προέρχεται από το εξαιρετικό λεύκωμα του Στέλιου Σκοπελίτη με τίτλο “Νεοκλασικά Σπίτια της Αθήνας και του Πειραιά” και τοποθετείται χρονικά περί τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ή τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Εκείνη την εποχή, βάσει των επιγραφών, στο ισόγειο τμήμα του κτιρίου δραστηριοποιούνταν τα καταστήματα του Ευάγγελου Ζαρναβέλη (μπαχαρικά, είδη κιγκαλερίας), του Αλέκου Γ. Φερούση, μια αποθήκη οίνων και ποτών Καμπά, η αποθήκη ψιλικών του Ανδρέα Εμμ. Μαυρομάτη η οποία διαφήμιζε τις μάρκες εκείνης της εποχής Adelco, Kolynos κ.α., η αποθήκη χρωμάτων “Iris” Δημόπουλοι κ.α.

[..] το διώροφο νεοκλασικής μορφής κτίριο, διαθέτει πολύ αξιόλογα αρχιτεκτονικά στοιχεία, μεταξύ των οποίων ανοίγματα που πλαισιώνονται με κυμάτια, γείσο με ακροκέραμα, γεφυρωμένα τοξωτά ανοίγματα στο ισόγειο και διαχωριστική ταινία ορόφου.

Ο MLP αποτύπωσε φωτογραφικά το καμμένο κτίριο, καταγράφοντας παράλληλα τα γεγονότα της πυρκαγιάς. Είναι θλιβερό να χάνεται με τέτοιο τρόπο ένα κομμάτι της ιστορίας της γειτονιάς και του τόπου. Ή -υπό άλλο πρίσμα- να συνεχίζεται η ιστορία του με ένα τέτοιο γεγονός.

Στο δρόμο προς το Mr. Bag σταμάτησα στο “Μανδραγόρα”. Δε γίνεται να μην κάνεις μια στάση σε αυτό το μαγαζί. Λες και είναι βγαλμένο από παραμύθι για λιχούδηδες. Τα σακιά με τα όσπρια στοιβαγμένα το ένα δίπλα στο άλλο ορίζουν τον κεντρικό διάδρομο του καταστήματος, σαν βενεδικτίνοι μοναχοί παραταγμένοι σε ιερά πανήγυρη. Τα πολύχρωμα βάζα, τα αποξηραμένα φρούτα και οι ξηροί καρποί που σε προσκαλούν να τα δοκιμάσεις, οι μυρωδιές των μπαχαρικών, όλα μελετημένα για να σε σαγηνέψουν.

Έφυγα από το Μανδραγόρα με δύο βάζα φρεσκοαλεσμένο φυστικοβούτυρο στην τσάντα και κίνησα προς τον προορισμό μου, το Mr. Bag.

Το μαγαζί είναι η όαση της βαλίτσας. Οι γκατζετάκηδες της βαλίτσας και του backpack σαν και εμένα θα βρουν τη χαρά της ζωής εδώ. Καθώς υπάρχουν άπειρες επιλογές είναι συνετό να γνωρίζει κανείς τα δύο-τρία βασικά κριτήρια που θα καθορίσουν την αγορά του. Για εμένα π.χ. αυτά ήταν το σκληρό περίβλημα, η επεκτασιμότητα του όγκου (άρα φερμουάρ και όχι κλιπ) και να έχει τέσσερα ροδάκια (για να μη σηκώνω το βάρος, αλλά να τη σπρώχνω). Η αλήθεια είναι ότι τα κριτήρια αυτά δεν περιόρισαν και πολύ τις επιλογές. Μου φάνηκε ότι οι περισσότερες βαλίτσας καμπίνας έτσι είναι σήμερα! Τες πα. Ίσως και να μην έχουν σημασία όλα αυτά για κάποιους όταν το τελικό κριτήριο είναι κυρίως το αισθητικό.

Νομίζω ότι δεν το λες και άρθρο σχετικά με την αγορά μιας βαλίτσας αυτό. Αλλά πάλι, έτσι είναι οι εμπειρίες της ζωής: μια αδιάκοπη συνέχεια. Τίποτα δεν είναι αποκομμένο από τίποτα άλλο.

Μέχρι την επόμενη φορά!

Υ.Γ.: Τελικά την αγόρασα εκείνη τη βαλίτσα καμπίνας. Το αστείο της υπόθεσης, όμως, είναι ότι για το πρώτο ταξίδι που έκανα μετά από την αγορά μου δανείστηκα ένα σακίδιο πλάτης από ένα φίλο! Ο προορισμός ήταν ένα ειδυλλιακό δάσος του Βραδεμβούργου στη Γερμανία, το οποίο δε σηκώνει βαλίτσες και ροδάκια. Αυτή είναι, όμως, μια επόμενη ιστορία που θα διηγηθώ σύντομα.